NFTs are supported by blockchain technology and each creation and sale of an NFT is recorded on the blockchain. As a buyer this means that you can track all previous sales and prices of NFTs. This is a huge upside in a market which is driven by price assymetries. But what are buyers getting when they purchase an NFT. Buyers acquire the token, which is linked to the digital art work, which allows them to look at it for their personal use but not trade it. That is right. They are therefore not acquiring the right to commercialise the digital art work. That is the result of heavily debated case-law of ECJ in relation to the trade in online books. That case-law, in turn, offers interesting opportunities for artists to block flipping of digital art and create a closed-end market. The question remains whether that feature outweighs the benefits of resale rights. NFT’s used in the context of fractional (digital) art can circumvent investor protection rules which most often subject participation rights in (digital) artwork to disclosure requirements under securities laws because of of the fungible nature of the participation rights. Indeed, fungability is a necessary condition for disclosure requirements to apply under certain jurisdictions. introducing non-fungible tokens on the art market, sets the door open to investment practices (in relation to fractional art structures of otherwise) that the financial regulator precisely wants to avoid.

Is kunst een goede alternatieve belegging als de economische beurzen zakken ? Die vraag roept meteen een andere vraag op: is kunst überhaupt wel vatbaar voor een financiële belegging ? De handel in kunstwerken is relatief traag – het kan maanden duren vooraleer een werk via een kunsthandelaar doorverkocht geraakt. Bovendien is de investeringscomponent bij de aankoop van kunst zeker niet de belangrijkste bron langs de kant van de verzamelaar of belegger in kunst. Dat alle kunst in waarde stijgt, is zeker geen algemeen gedragen ambitie. Dit gezegd zijnde, wordt de waarde van kunst wel degelijk afgeleid van de vraag en aanbod op de markt waarop ze worden verhandeld en kan het zeker dienst doen – zoals goud – als een hedge tegen onzekere economische tijden. Geldt dit voor alle kunstwerken ? De werking van een (kunst)markt, houdt in dat er manieren bestaan om beroep te doen op gepoolde data die de investeerder in staat stellen om de prestaties van de kunstwerken te volgen. Die data zijn voorhanden maar zijn er enkel voor topwerken die worden verkocht in de meest prestigieuze kunstgaleries of beurzen. Opnieuw de grootste gemene deler van die semi-wetenschappelijke initiatieven is toch dat de data te variabel en te beperkt zijn. Dus een belegging in kunst is mogelijk maar blijft riskant ? Absoluut, als belegger ben je niet zo goed beschermd in vergelijking met bijvoorbeeld de aankoop van aandelen. Als je aandelen koopt, is er meestal een soort van inlichtingendocument (‘prospectus’) beschikbaar met informatie over de risico’s over de markt en de betrokken onderneming. Bij de aankoop van een kunstwerk heeft de galeriehouder, in de regel, geen verplichting om informatie mee te delen. Als hij iets meedeelt moet die informatie bovendien niet volledig zijn tenzij hij wist dat bepaalde informatie voor de belegger cruciaal was. De belegger heeft dus een onderzoekplicht wat in de praktijk, vaak op problemen stuit omwille van het gebrek aan transparantie op de markt. Hoe kan ik dan beleggen in kunst ? beleggen deed je vroeger via een kunstfonds. Die fondsen werden de laatste jaren stilaan vervangen door het concept van ‘fractional ownership’. Dit houdt in dat een investeringsplatform een kunstwerk opdeelt in een soort van aandelen en die verkoopt aan een beleggerspubliek die mede-eigenaar worden van een kunstwerk. Investeringsplatformen die dergelijke structuren opzetten (Masterworks, feral Horses, enz.) gooien met grote rendementen. Zij beheren dat kusntwerk dan in opdracht van de beleggers (deelname aan beurzen, expo bij musea onderhandelen, enz.) Als belegger ben je wel beter beschermd in de zin dat die investeringsplatformen hun eigen due diligence rond het bestaan van een markt voor bepaalde kunstwerken voeren. Je bent dus minder afhankelijk van je eigen onderzoek. Voorzichtigheidshalve, moet hier wel aan toegevoegd worden dat die investeringsplatformen nog niet bewezen hebben dat ze effectief goede rendementen halen. Kan je, als mede-eigenaar, het kunstwerk dan ook bewonderen in je eigen huis ? De meeste van die investeringsplatform organiseren wel evenementen zodat de beleggers een esthetische reactie kunnen onderhouden met hun investering, maar het werk ophangen in eigen huis valt daar uiteraard niet onder. Daarvoor is het noodzakelijk dat je het volledige kunstwerk aankoopt bij een kunstdealer. Wat weinige geroutineerde verzamelaars echter weten is dat, zelfs bij een gewone aankoop in een galerie-context, de galeriehouder, op voorwaarde dat die zich er ook toe verbindt om het beheer van je verzameling op zich te nemen (bijv. door op zoek te gaan naar doorverkoop opportuniteiten,…), soms aansprakelijk kan gehouden worden indien je niet het rendement realiseert bij doorverkoop waartoe de galeriehouder zich in zijn verkooppraatje toe verbonden had – vooral bij de verkoop van seriewerk en edities zal dit spelen.

Oliver Lenaerts heeft een bijdrage gepubliceerd in het tijdschrjft Art, Antiquity and Art (2019/4) over de toepassing van de Belgische beleggingswetgeving op kunstaankopen. Het artikel is ook opgenomen op de blog Clancco van Sergio Sarmiento Munoz van Cornell Law NY en is gepubliceerd als ‘doctrine’ in het Belgisch tijdschrift voor bank en financieel recht.

Leasing as a finance tool for artworks requires specific legal scrutiny for four reasons: Purchase Option The basic idea behind leasing is to offer the lessee the opportunity to purchase an artwork without incurring any financial risks as a lessor. This implies that the purchase option at the end of lease period should allow the lessor to reinstate the capital invested. However, the value of an artwork is not based on its intrinsic value, the value is entirely based on buyer and sellers’ personal interests and market trends. When structuring a lease, the lessor will have to take into account certain mutually beneficial arrangements between lessor and market players. If the fair market value of the artwork has increased, the lessor has no risk and the lessee wil most certainly exericse the option. The gallery, however, will not be able to prevent possible untimely resales which would run counter its intent to cultivate a longer-term market confidence. If the fair market value of the artwork declined (in comparison with the initial purchase price), the lessor is not adequately protected and risks to incur a financial risk if the purchase option is not exercised. To remedy both problems (price decline and decrease) and provided the artwork was initially purchased on the primary markt, it would be advisable to obtain a repurchase obligation from the art dealer. If the price declines, the art dealer would most certainly be interested in a repurchase in order to prevent a negative market impact on the pricing of the artists’ artwork. If the price would be in a bubble, the gallery would be able to buy back at a lower price and continue cultivating a longer-term market confidence. In case the price increased but was not subject to unsustainable bubble-like prices, the gallery could allow the exercise of the option by the lessee and a possble resale on the market. Valuation Another related issue is the determination of the value of the artwork.  Most leasing companies set the value for artworks without a secundary market at the wholesaleprice (i.e. the retail price less the commission for the art dealer).  For artworks who are traded on the secundary market it is more difficult to determine a FMV. Inspiration could be sought in the legal rules applicable to estate tax. In the context of estate planning, a mark-up of 20% is often accepted above the market price (which can be deducted from past auction results). Authenticity – Legal title A lessor wants to obtain legal title as a security in case the lessee defaults. Legal title in relation to an artwork should b e read in conjunction with the authenticity of the artwork. If the artwork is not authentic (i.e. there is a discrepancy between the description of the work and the actual state of affairs), the lessor runs a severe financial risk. It is therefore necessary to obtain an express warranty from the lessee that the work is authentic. In practise, this means that the author, nature, size, of the work should contractually be agreed upon. This process is called in art terms, the process of attribution an artwork. Moreover, it is not sufficient to obtain a clear attribution. The legal rules governing this process do not provide sufficient guarantee. Even with a clear attribution, the lessor migth be held to a certain investigative duty. In other words, it is important, like in an M&A transaction to perform a due diligence on the artwork and negotiate specific disclosures, materiality, sandbagging, etc. Fraudulent resales On the art market, there are, maybe even more than in other sectors, dishonest people. Hence, it is not uncommon that art is being stolen or being resold by the lessee to third parties disregarding title to the artwork being held by the lessor. The legal doctrine of ‘thirdparty complicity’ is often being relied upon by the lessor to get legal regress against the dishonest third-party. The likelihood that such a claim is succesfull depends upon the fact whether the lessor is able to prove that the thirdparty was aware or could have been aware of the fact that title to the artwork was held by the lessor. Since there is no central register, such proof might be difficult. Should one be tagging artworks ? Application of securities law to art purchases (through leasing structures) Art leasing structures contain sometimes features that are typical for art investment vehicles: repurchase obligations which shield the lessor against unexepected downturns in the market, unbundling of investment value (lessor) and aesthetic value (lessee) and the artwork as borrowing base in combination with installment payments.  These features of art purchases could be regarded as a private placement  and therefore be subject to securities law.